30 Mayıs 2016 Pazartesi

SİZİN HİÇ BABANIZ ÖLDÜ MÜ?


Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü, kör oldum.
Yıkadılar, aldılar, götürdüler.
Babamdan ummazdım bunu, kör oldum.



BU ŞİİR BİR YERLERDE DUYDUĞUM ZAMAN ANLAMLI VE HÜZÜNLÜ GELİRDİ. AMA BABAMI KAYBEDİNCE  BU ŞİİRİN SÖZLERİ BEN DE DAHA DA ANLAM KAZANDI. 

BUGÜN BABAMI KAYBEDİŞİMİN 24. GÜNÜ.  

DUYGULARIMI HER ZAMAN YAZIYA DÖKERİM, AMA; BU SEFER GÖZYAŞLARIM MÜSAADE EDER Mİ DİYE BU ANA KADAR BEKLEDİM BELKİ DE...


Yukarıdaki resimdeki adam, benim babam, Kadıköy'ün ünlü Lahmacuncu ustası, Halk adamı, sevecen, bonkör, helal mal kazanmak için ayaklarına kara sular dökülen adam.


İşte bu adam benim babam... 

İLK YAZDIĞIM SATIRLAR, DUYGULARIMIN KARMAŞASIYLA KAYDEDE BASAMADAN KAYBOLDU. YAZIYI İKİNCİ KEZ KALEME ALIYORUM. İLK YAZDIĞIM YAZIM MI DAHA DUYGUSALDI, BU MU BİLMİYORUM AMA DEMEK Kİ O YAZIYI YAYINLAMAMA, OKUYANLARI ÜZMEME BELKİ DE BABAM MÜSAADE ETMEDİ.

EVİMİZİN İLK YAPRAK DÖKÜMÜNÜ VERDİK. BABAMIN AYAKTA ÇINAR GİBİ ÖLÜŞÜ, ÖLÜŞÜNDEKİ GÜZELLİK BİZE İÇ HUZURU VERDİ DİYE Mİ NEDİR, ÖLÜMÜ KABULLENDİK SANKİ.

HER ZAMAN MUZİP TAVRI, DAVRANIŞLARI, MUZIR HALİYLE BİR ÇOCUK GİBİYDİ BABAM.

“YAPMA, SAKIN BABA DEME HAA” DİYEREK DEDİĞİMİZ BİR ŞEYİ MUZİP TAVRIYLA, SANKİ BİZ ÖYLE BİR ŞEY DEMEMİŞİZ GİBİ ORTAYA KOYARDI. 

O TARİHLERDE KIZARDIK AMA ŞİMDİ GÜLÜYOR ONU DA BİR ANI OLARAK ANLATIYORUZ. MEĞER NE KADAR DOĞRU ŞEYLERMİŞ SÖYLEDİKLERİ.
 ÖLÜMÜNDEN SONRA SÖZLERİ, HEPİMİZİN AĞZINA DOLANDI.

BİRİYLE ALAY EDECEKSE, “HEEE YAAA” DİYE ANLAMLI BİR SERZENİŞTE BULUNURDU.  

BU; “LAFINA PEK DE İNANMADIM” ANLAMINDAYDI.

“MAL SAHİBİ, MÜLK SAHİBİ, HANİ BUNUN İLK SAHİBİ” ONUN YUNUS EMRE'DEN ALINTI YAPTIĞI, ÖZLÜ SÖZLERİNDEN BİRİYDİ.

EN GÜZEL SÖZLERİNDEN BİRİ DE; DİNİ SOHBETLERİNDEN BİRİNDE ZORLU BİR SORUYLA KARŞILAŞINCA, ÖZELLİKLE SORUYU SORANIN KENDİSİYLE ALAY ETTİĞİNİ ANLAYINCA SARFETTİĞİ ŞU SÖZLERDİ.

“MÜSLÜMANSAN BU ÜLKENİN İMAMI VAR ONA SOR, HRİSTİYANSAN PAPAZA SOR, YAHUDİYSEN HAHAMA SOR. BEN BASİT BİR LAHMACUNCUYUM SENİN SORUNA CEVAP VEREMEM” DEMİŞTİ.

SİGARA İÇMEMESİNİ İSTEDİĞİ BİR KİŞİYE ANLATTIĞI BİR HİKAYE VARDI Kİ,  ŞİMDİLERDE GÜLEREK ANIYORUM.

“BİR EŞEK TARLALARI GEZİYORMUŞ, BÜTÜN TARLALARI GEZERKEN OTLARI YEMİŞ, TÜTÜN TARLASINA GELİNCE OTLARI YEMEMİŞ,” BU SİGARA İÇENLERE EŞEK BİLE OTUNU YEMİYOR, SİZ İÇİYORSUNUZ DEMENİN KİBAR YOLUYDU ONUN İÇİN.

HER ŞAKASININ ARDINDA BİR GERÇEK PAYI VARDI. ONUN İÇİN AKRABALAR, EĞER O BİRŞEYİ ŞAKAYLA SÖYLÜYORSA; MUHAKKAK ARDINDA BİR GERÇEK YATIYORDUR DERDİ. ŞAKA YAPIYOR KUSURA BAKMAYIN DİYE ONU KORUMAYA ÇALIŞTIĞIMIZ KONULARDA ASLINDA O HAKLIYDI..

EN GÜZEL LAFI DA... HALA DA BİRÇOK ARKADAŞIMIN AĞZINDADIR. NE GÜZEL SÖYLEMİŞ DİYE. EĞER BİRİNE İKRAM YAPMAK İSTERSE, O DA "AMCA YAPMA" DERSE... "OĞLUM HAYRIMA MANİ OLMA " DERDİ.


 BİRİNDEN BİRŞEY İSTEYECEKSE DE "HAYRINA MANİ OLMAYAYIM, YAP BAKALIM"   DİYE SÖYLERDİ.


 GEÇEN GÜNDE BİR ARKADAŞIM İFTAR HAZIRLARKEN BU LAFI KULLANDI. DUYGULANDIM. "BABANIN LAFI YA. HAYRIMA MANİ OLMAYIN, BUYRUN İFTARA " DEDİ.


İŞTE BÖYLE BİRİYDİ BENİM BABAM. 

ONU YAŞARKEN İYİ ANLAMIŞ MIYDIK BİLMİYORUM? SANKİ ÖLÜNCE DAHA ÇOK FARKINA VARDIK. BELKİ DE ÖLÜM BÖYLE BİR ŞEYDİ.  

BABAMIN RESMİNİN YAYINLANDIĞI “KÜLÜSTÜR İSTANBUL” DİYE BİR VİDEO DOLAŞIYOR İNTERNETTE.  

ORADAKİ BİR KİŞİ ÖLDÜĞÜNÜ DUYUNCA, BANA ÇOK ANLAMLI BİR SÖZ SÖYLEDİ. "KADIKÖY BİR HALK ADAMINI KAYBETTİ. ONUN LAHMACUNUNU YEMEYEN ÇOCUK YOKTUR KADIKÖY’DE... ÜSTELİK HİÇ PARA ALMADAN ÇOCUKLARA DAĞITIRDI" DEDİ. 

NE GÜZEL NE HOŞ BİR ANI DEĞİL Mİ?

 BU VİDEOYU BURAYA KOYUYORUM,  TÜM ESKİ DEĞERLERİ YAZAR İKEN, BABAMI DA BU VİDEOYA KOYMUŞ, BUNU HAZIRLAYAN KİŞİ..


AİLEMİN İLK YAPRAĞI,
DÖKÜLDÜ, UÇTU GİTTİ. SENDEN KALAN DİLLERİMİZDE ŞU DUA KALDI.
“ALLAH BABAMIN ACISINI UNUTTURACAK BAŞKA ACI VERMESİN”
YOLUN AÇIK OLSUN BABACIĞIM,

SANA HAYIRLI EVLAT OLABİLDİYSEK NE MUTLU BANA...
NE MUTLU KARDEŞLERİME…

BİZE BELKİ MADDİ ÇOK BÜYÜK KATKILARIN OLMADI DİYE ÜZÜLÜYORDUN.

BİL Kİ KİMSEDE BULUNMAYACAK, PAHA BİÇİLMEYECEK DEĞERLER VERDİN BİZE.

VE BEN BU DEĞERLERLE YOLUMA DEVAM EDECEĞİM, BİR GÜN BİR YERLERDE SENİNLE BULUŞUNCAYA DEK.


NUR İÇİNDE YAT BABACIĞIM.


Not: Yazıyı niye büyük harflerle yazmışım, bilmiyorum, sanki üzüntüye isyan gibi, sanki içimdeki duyguların dışa vurumu gibi. Ne derseniz deyin, fark etmemişim, yazım kurallarında büyük harfle yazılmaz derler. Yazmışım işte. Nedendir, niyesini bilmeden. Sadece babamı düşünerek. 

23 Mayıs 2016 Pazartesi

ERKEKLER AĞLAMAZMIŞ, YA SİZCE''!!!!!!



 Yusuf Hayaloğlu'na ait çok güzel bir yazı.. Paylaşayım sizlerle..
Fare görünce bağıran?
 ''Bu ara sinirlerim zayıf'' deyip habire ağlayan?
Oysa onlar da kadınlarla aynı duygulara sahip olarak geliyorlar dünyaya.
 Lakin daha ilk gün ayaklarina mavi patik giydirmek suretiyle ''Ağır ol bakalım!'' diyoruz.
 ''Ne alákasi var mavi patikle?'' demeyin. Mavi soğuk ve ciddi bir renktir. Kime isterseniz sorun.
Ve katiyen tesadüf değildir o patiklerin rengi.
Düşünülmüş, taşınılmış, seçilmistir.
 Ayağa giydirildiği anda kulağa şunlar fısıldanmış demektir:
 Sen erkeksin. Erkek olmanın gerekleri vardır. Ömrünün sonuna kadar bunları yerine getirmekle yükümlüsün.
Ömrünün süresi ise çatlama kat sayına bağlı.
 İçine ata ata ne kadar yaşayabilirsen artık. Bize sorarsan pek uzun süreceği kanaatinde değiliz.
 Dikkat edeceğin husus, en dramatik hallerde bile mavi patikli olduğunu unutmamandır.
 Misal,
 Aşık oldun.
 Sakin belli etme. Bırak karşındaki yansın tutuşsun. Sen ağır ol.
 Molla desinler yeter ki aşık demesinler.
 Misal,
 Sevgilinden ayrıldın.
 Sakin ağlayıp sızlama. Yine bırak karşındaki yıkılıp sürünsün.
 Gözyaşı dediğin kadın kısmına yakışır.
 Zaten senin gözyaşı bezlerin mavi patik operasyonuyla alınmış bulunuyor.
 Misal,
 Eve hırsız girdi.
 Karınla yataktasınız. Tıkııtı duydunuz ya da hırsızla burun buruna geldiniz.
 Kim boğuşacak adamla? Bak bakalım karının ayaklarına!
 Ne renk patikleri? Pembe. Ya hırsızınkiyle seninki? Mavi.
 Kural,
 Mavililer boğuşacak.
 Pembeliler bağıracak.
 Herkes görevini bilsin. Ta doğumhanede yapıldı bu iş bölümü. 
 Misal,
 Eşinle kavga ettin.
 Ne yapacaksın? Hiç. İşine gidip hiçbir şey olmamış gibi çalısacaksın.
 ''Ay İsmail sinirim çok bozuk, benimki sabah sabah anneme laf etti'' diyemezsin.
 Karın o esnada telefonun başında, bir sigara ve bir kahve eşliğinde arkadaslarına seni çekiştiriyor olabilir. Olsun. Onun mazereti var, patikleri pembe.
 Misal,
 Evde aniden bir böcek peydahlandı.
 Kim gidecek üstüne? Tabii ki sen. Zira karının gitmesi hiçbir ise yaramaz.
 Böcek renk körü mü? Maviyle pembeyi ayıramaz mı?
 Ve sorarım sana, hangi böcek pembeden korkar?
 Tam tersine aşka gelip karının üzerine tırmanmaya bile kalkışabilir.
 Ama mavi... Bırrrrr.
 Misal,
 Savaşa gidilecek.
 Kim gidecek? Tabii ki Mehmetçik.
 Sen hiç ''Vatan sagolsun'' diye bağıran Ayşecik gördün mü?
 Benim bildiğim Ayşecik kameranın karşısında
 ''Size baba diyebilir miyim amca?'' diyordu ve hatırladığım kadarıyla omuzunda tüfek falan da yoktu.
Diyeceğim ;
Mavi patikli olmak zor zanaat.''Erkekler ağlamaz.''
 Yukarıdaki yazı YUSUF HAYALOĞLU'na aittir. 
Ya sizce gerçekten erkekler ağlamaz mı? Oysa kadından daha çok duygulandırır erkeğin ağlaması insanı.. Kadın, erkek değil insan olan ağlar. Ne güzeldir gözden yaş akması... Duygularını belli etmek. Allah gülerken ağlayanlardan olalım. Gülerken sevinçten ağlayasak her zaman keşke.. 

Ağlamak için gözden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken, insan ağlayamaz mı? 

Sevmek için güzele mi bakmalı?
Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı? 

Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır?
Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı? 

Hırsızlık; para, mal mı çalmaktır?
Saadet çalmak, hırsızlık olamaz mı? 

Solması için gülü dalından mı koparmalı?
Pembe bir gonca iken gül dalında solmaz mı? 

Öldürmek için silah, hançer mı olmalı?
Saçlar bağ, gözler silah, gülüş, kurşun olamaz mı?
Victor Hugo

BİRİNİ SUÇLARKEN.....

AŞAĞIDAKİ YAZI AJANS ANAMUR'DAN ALINMIŞ BİR YAZIDIR. YAZININ İÇERİLİĞİNDE BENİM YAZILARIMDAN BİR BÖLÜM KULLANMIŞLAR VE DE YAZININ KİMDEN ALINDIĞINI BİLDİRMİŞLER. AJANS ANAMURA TEŞEKKÜR EDİYORUM. EMEĞE SAYGI AÇISINDAN.  YAZARI MUHAMMED APAYDIN'A 
İŞTE O YAZI... 



"Hayatım boyunca bir hindistan cevizinin içinde yaşadım. Sonunda o hindistan cevizinin içinde öldüm. Birkaç yıl sonra cevizimi buldular, kabuğu kırıp açtılar ve beni içerde küçülmüş, büzülmüş durumda buldular. 'Ne utanç verici!' dediler. 'Onu daha önce bulsaydık belki kurtarabilirdik!' Onun gibi içerde kapalı kalmış başkaları da vardır, belki..."

- Aaa, sanki beni anlatıyor! dedi liseye giden genç.

Bu ifade, "ergenlik" hatta "gençlik" çağındaki birçok gencimizin ruh hâlini gösteriyor desek yanılmış olmayız sanırım. Çünkü geçmişte olduğu kadar olmasa da günümüzde de birçok gencimiz, kendisinin tam ve doğru olarak anlaşılmadığını öne sürmekte; okulunun, ailesinin ve çevresinin gerekli anlayışı göstermediğinden yakınmaktadır.

Eğitim bilimciler, eğitimin çocuğa saygı ile başladığını belirterek onun gözlemleyebildiğimiz fizikî gelişimi yanında bir ruh yönünün de bulunduğunu, bunun da iyi incelenmesi gerektiğini, onun ilgi ve yeteneklerinin iyi tespit edilerek bu yönde gelişiminin sağlanması gerektiğini savunurlar. Bu da çok kolay bir iş olmasa gerektir. Çünkü 21. yüzyılda bile bilim adamları, insan denen "meçhul"ü tam olarak çözebilmiş değillerdir. Ben, Yunus Emre'nin:

İlim ilim bilmektir / İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin / Ya nice okumaktır
dörtlüğündeki "kendini bilmek" ifadesini, biraz da bu anlamda yorumluyorum. Yani insanın ilk önce kendini tanıması, bilmesi, ifade edebilmesi, daha sonra başka ilimleri tahsil etmesi gerekliliğidir. Kendimizi tam olarak bilip tanımadan yapacağımız bir tahsilin boşa gideceği bir gerçektir.

X X X

Birini suçlarken ....
Ailesinin ve çevresinin kendisini tam olarak anlayamadığını iddia eden genç ne kadar haklıdır? Bu konunun iyi incelenip ortaya konması gerekir. Gerçekten çocuklarımız haklı mıdır, yoksa "uçuk" heves ve arzular peşinde koşan, her an bir suç işlemeye hazır varlıklar mıdır?

Bu konuda da uzmanların görüşüne başvurmak gerekir düşüncesindeyim:

-İşaret parmağınla birini suçlarken diğer üç parmağın size dönük olduğunu unutmayın!

"Bu sözü duyduktan sonra artık işaret parmağımla kimseleri suçlayamaz oldum. Çünkü karşı taraf suçlu ise bunda bizim de o kadar payımız olabilirmiş ve onun kadar suçlu imişiz. O günden beri ellerimi nasıl koyacağımı şaşırır oldum. Haklıysam ve işaret parmağımı uzatırsam, ya diğer parmaklar beni gösterirse... Her zaman haklı olan biz olup karşı tarafın da hep suçlu olduğunu düşünürsek...

Acaba suçluluk psikolojisiyle karşı tarafa nasıl renk veririz? Suçluysak, yalan söylüyorsak pinokyo gibi burnumuz mu uzar yoksa ... Yok, hiçbir zaman biz suçlu olmayız, her zaman haklı mıyız? Yoksa hak verilmez, alınır mı?

Suçluluk psikolojisi her zaman, herkesin yaşayabileceği bir durum mudur? Duygu Ilgaz'ın şiirinde olduğu gibi:
Suç, sebebini verendedir
Suç, gerçeklerden kaçıştır
Suç, sahibine, günahı da onun boynunadır
Suç, intikamdır
Suç, insan olmaktır....

Benim için ise de en önemlisi "Suç, farkına varıldığında özür dilemek, devamını getirmemektir." Daha da önemlisi suçlu çocuklar yetiştirmemektir. Çocukların suçu işleme sebeplerini öğrenmektir. Şiddete, suça meyilli kişiliklerin oluşma sebeplerini iyi belirlemeli, çözüm yollarını topluma sunabilmeliyiz. Temelde ahlâkî eğitim alabilen, aile birliği içerisinde, paylaşımcı ve sevgiyle yetişen çocuklar ilk hedefimiz olmalı.


Televizyon ve internetten tutun da arkadaş seçimine kadar her konuda çocuklarımızın takipçisi olabilmemiz, suçlu çocuklar değil de "hayırlı evlât" yetiştirmemizi sağlar. Bu seçiciliği toplum olarak uygulayabildiğimiz takdirde şiddet dolayısıyla suç oranları azalacaktır. Yoksa her zaman üç parmağımız bizi gösterecektir." (Yazı alıntısı Uz. Serpil Gül Paçal'ın yazısı)

İşte o zaman, belki, hindistan cevizinin içinde kimse kalmaz, diyorum.

 TEŞEKKÜRLER AJANS ANAMUR'A BU GÜZEL YAZININ PAYLAŞIMI İÇİN.