Seyahat etmeyi seven, seyahati gençlerde eğitimin, yaşlılarda ise görgünün bir parçası sayan,anne,baba ve 2 çocuktan oluşan gezi maceralarını yazmayı, ancak emekli olduktan sonra akıl eden, gezdiği yerlerin eğrisini, doğrusunu, ucuzunu, pahalısı yani en doğrusunu gezi sayfasında.. hayata dair de hissettiklerini, yaşadıklarını da bu sayfada kaleme alan emekli, gezgin bir anneyim.
“Ne kadar söz varsa düne ait Dünle beraber gitti cancağızım Şimdi yeni şeyler söylemek lazım”
Mevlana’nın bu güzel sözleri, her yeni yılda aklımdan geçen dizelerdir. Geçen yıllar yerine, gelen yıllar hakkında bir şeyler yazmak, hem kendimiz hem toplum adına daha faydalıdır.
Biz değil miyiz?
Bizi rahatsız eden anıları asla unutmayan ve teybin geri tuşuna basarak yine aynı olaylara üzülen, hatta ağlayan. Kırgınlığa, müşkülpesentliğe ve kötümserliğe biraz ara verelim.
Her yeni yılı gerçekten bir başlangıç olarak hedeflersek; aklımızı güzel şeylere, sadece iyiye kanalize edersek; toplum olarak daha iyi noktalara gelebileceğimize inanıyorum.
12. yüzyıla ait bir Astronomi kitabından alınmış bir yeni yıl davetiyesi elime geçmişti bir zamanlar. Şöyle bir yazı yazıyordu... “Eğer yeni yıl pazartesi günü başlarsa; bu barış ve mutluluğun işareti sayılır. O yıl çocuklar çoğalır, ticaret canlanır, bol yağış olur, tarımda verim yükselir, denizlerde çok iri balıklar bulunur” diye.. Yazıyı okuyunca bu yıl pazartesi ile başlar inşallah diye düşünürken, Çarşamba'ya gelince bilemedim.
2019’ den 2020’e geçerken, bütün hayatımız gözümüzün önünden bir 'film şeridi' gibi geçmese de, oturup şöyle bir 'hayat muhasebesi' yaparız. Artılarımızla, eksilerimizle, nereden geldik, nereye gidiyoruz... Nereden geldiğimiz bir müddet sonra önemli olmaz, bundan sonra nereye gidiyoruz diye sorarız kendimize daha çok. Yeni yılda herkes bir umudun sevincini sıcaklığını yaşamak ister, bu nedenle eski yılın kötülükleri alıp götüreceğine ve yeni yılın iyilikleri getireceğine inanmak ister. Bu inançla eski yılı uğurlayıp, yeni yıla girerken eğlenmek ister.
Bir de yeni yıla girerken tüm televizyon kanallarında sorulan sık sorulardan biri gelir aklıma. “Yeni yıldan beklentileriniz nelerdir?” diye. Yaşı kemale ermiş kişiler, memleketimizin huzur ve ferahı, bedenimizin sağlığı diye başlarlar.
Bir de elden ayaktan düşünce yalnız kalmamak... Yaşlı bir amcanın şu esprili sözü çok hoşuma gitmişti. Yeni yıldan tek dileğim; Umarım eşim benden çok yaşar da ben yalnız kalacağıma o yalnız kalır! Yani kısaca, içi her zaman yaşama sevinciyle dolu olan gence, yaşlıya, herkese “Kıpır kıpır bir yeni yıl” olsun inşallah.
2020’de sizlere çok tanıdık gelen, sağlıklı, mutlu ve başarılı yıllar dilemek yerine, önce kendiniz, sonra başkaları için yapılacak güzelliklerle dolu yeni bir yıl diliyorum,
Unutmayın; bu sadece bir yerlerde çalışmak, bilfiil üretmek değil, her koşul ve ortamda üretebilmektir.
Sevginizi doyasıya yaşayın ve o sevgiyle yeni sevgi köprüleri kurun.
Eski fotoğraflara bakmak demek, kimi zaman resimdeki kişilerinin hüznünü hissetmek, kimi zamansa onların duyduğu neşeyi yakalamak demektir.
Murathan Mungan bir kitabında eski fotoğraflar için o kadar güzel bir tabir kullanmıştı ki, annemin albümünde karşılaştığım bu güzel fotoğrafları görünce birden aklıma bu sözler geldi. "Eski fotoğraflar bizim olmadığımız zamanları aktarıyor. Bir fotoğraf belki bir insan için bir anı, ama zaman içersinde o fotoğraflar geçmişe açılan bir kapı haline geliyor. Kıyafetlerde, mekanlarda, takılarda, insanların duruşlarında, gülüşlerinde, geçmiş tüm haşmetiyle karşımıza geliyor."
Gerçekten de şimdiki zamanın dijital fotoğrafçılığında bu keyfi çok yaşamıyoruz, belki de şimdilik böyle düşünüyoruz.
Yıllar yıllar sonra yeni teknolojiler çıktığında, fikrimiz değişebilir.
Mesela bu resim. Cağaloğlu Akşam Kız Sanat okulu öğrencilerinin 1958 yıllarında birlikte çektirdikleri resim.. Bu resim benim annemin okul hayatından çekilmiş. Burdaki kızlar acaba şimdi nerelerde... Resimdeki sağdan üçüncü olan güzel kızcağız benim annem... O şimdilerde 3 çocuk annesi, torunları, eşi, kardeşleriyle hayatını çok güzel geçirmiş dost zengini 80 yaşına basacak tonton bir ihtiyar. Ya diğerleri..
Nerdeler, nasıl bir hayat yaşadılar kimbilir.
Cağaloğlu Yokuşunda Akşam Sanat okuluna giden 3 genç kız
Mesela; Cağaloğlu Yokuşundan çıkan aşağıda resimdeki 3 kızcağız hayatlarını nasıl geçirdi. Ortadaki annem, ama ya diğerleri şimdi nerelerde, ne acılar çekti, nelere sevindi. Acaba hayattalar mı hala? Hayat onlara nasıl bir yol çizdi acaba... O tarihlerde çekilmiş bu resimlerinin bir bloğa konu olacağını tahmin edebilirler miydi? Hatta belki de nostaljik resimler arasına girecek bu resimleriyle kalıcı olabileceklerini, hatta ortadaki kızın yıllar sonra doğacak çocuğunun bloğunu renklendireceğini bilebilir miydi?
Aşağıdaki resimler belki de bir bayram sabahı çekilmişti, büyükanne büyükbaba, ve kucaklarında şu an 80 yaşında annemle...
Dolapta bekleyen ceket ve beyaz gömleğin özenerek giyildiği, çocuklarında yeni dikilmiş pantolon ve örülmüş süeterlerle süslendiği bir bayram sabahını anlatıyor belki de. Adana'dan gelen misafirleri İstanbul'da gezdiren anneannem var bu resim de...
Onun sevincini, Eyüp oyuncağı alınarak mutlu edilmiş çocukları anlatıyor bu resimler belki de...
Mesela; aşağıdaki İstanbul Haliç manzarasını arkasına alarak güzel bir poz veren teyzemiz şu an bu resmi bana verdiğinde 77 yaşında idi. Ama şimdilerde kendisini kaybettik. İyi ki bana bu resmi bu yazıma koymam için vermişti. Resim tam İstanbul'un değişimini anlatan bir resim. 60 li yılların moda dergisinden çıkan resimler gibi harika elbiseyle....
O tarihlerde bayramlıkları giydirilen çocuklar, muhakkak mahalle de bulunan bir fotoğrafçıya götürülerek, stüdyo resimleri çekilirdi. Mesela babam Kadıköy'de bulunan bir fotoğrafçıya uğramadan bayramda bizi gezmeye götürmezdi. Önce yeni giydiğimiz kıyafetlerimizle resimlerimiz çekilir, ondan sonra el öpmeye gitmelere başlanırdı.
Ya da mesleğini ölümsüzleştirmek için ekmek sandığıyla stüdyoya gidilerek an ölümsüzleştirilir.
Aşağıda resimde ki babam bu resmini çektirirken hiç tahmin eder miydi, şimdilerde lahmacun yazılan tüm etiketlerde kendi resminin internetlerde dolaştığını... Zamanının ötesine iletecek bir şeyiniz varsa, anı defteri yazın veya resim çektirin derim ben.
Tıpkı babam gibi zamanının ötesine iletebildiği bu resim gibi..
Bazen de bir cam önünde, evde yemeklere koyduğumuz Vita kutuları onlara dekor olmuştu. Ama bu resimler aslında zamanında bir amaç için çektirilmiştir belki de. Geleceğe sunulan bir mesaj kutusu aslında bu resimler. Annem vitaları temizleyip içine çiçekler ekip, bir de babaannemi alıp resim çektirirken ne bilirdi ki, yıllar sonra Vita yağı kalmayıp, bu resim nostaljinin de tam kendisi olacağını...
Bir anlık tebessümü, kısa şaşkınlıklarımızı, anlık hüzünlerimizi bir ömre taşımanın en kolay yoludur fotoğraflar.
Birgün can sıkıntısından yapacak bir iş bulamayan bir el, albüm yapraklarını karıştırınca gün yüzüne çıkarlar. Her resme bakarken o an ki yaşanmışlıklarımızın hüznü veya sevinci yaşar yüreklerimizde.
İşte elime geçen bu fotoğraf karelerinde, geçmez, bitmez dediğimiz bir solukluk anlarımızın hatıralarını hissettim. Annemin o Cağaloğlu Yokuşundan okuluna giderken ki genç kızlık hayallerini hissettim. Bir anlık çekilmiş bir fotoğraf aslında bilinmez bir ömre gidiyor.. Onu gelecekte bizler bekliyorduk. Ama o an bunu bilmiyordu.. İyi ki o koşar adımlarla çıkmış yokuşları bizlerle karşılaşmış. İyi ki annem olmuş... Dediğim gibi bu fotoğraflarda kimi zaman hüznü hissettim, kimi zaman neşeyi hissettim. Kısaca bu fotoğrafları tek tek özümledim, bu fotoğrafları dinledim.
Yukardaki Leman Sam'ın "Eski Fotoğraflar" şarkısını yazıyı okurken tıklayın dinleyin. Ne güzel söylemiş son satırlarında;
"Kaybetmeyin o fotoğrafları, kaybolan dünümün son yadigarını" Bir karelik, siyah beyaz da olsa, bir ömre sığdırabileceğimiz mutlu ve yaşanmış anılarımızın olması dileğimle siz de çıkarın albümlerinizden büyüklerinizin anılarını...
İlk okuduğunuzda, her yerde kurulabilecek olan, müziği sevenlerin oluşturduğu bir dernek olarak düşünebilirsiniz.
Oysa bu dernek, Almanya'da yaşayan Türk'lerin kendi kimliğini ispatlamaya çalıştığı, 1970'lerden beri süregelen çalışmalarının en güzel örneği... Türk kültürünü Avrupa'ya duyurmayı başarmanın bir öyküsü.
Yani bir nevi Türk'ün ayak izi gibi, Türk'ün sesi gibi.
Derneğin Dünden bugünü
Nedir bu derneğin amacı diye baktığınızda, resimdeki son satır beni etkiledi. "Türk Kültürünü unutturmamak" Türk kültürünü 3. kuşaklara da kadar duyurabilmeyi başarmak. Asıl duygu da burada ortaya çıkıyor.
Çünkü bu dernek bilindik, yaşını başını almış, Türk müziğine özlem duyan kişilerin müziğimizi icra etmelerinin dışında;
Pop korosuyla ikinci kuşak gençlerin,
Çocuk korosuyla da üçüncü kuşak çocuklarının kültürlerine sahip çıkmalarını amaçlıyor. Bunu çok da güzel başarıyor. Nereden böyle bir kanıya vardınız derseniz, yapmış olduğu çalışmalar ve konserler bize bunu kanıtlıyor.
Türk Müziği Gönül Dostları Derneğinin Kurucu Başkanı Selma Ateş ile yaptığımız bir görüşmede derneği hakkında bize şu bilgileri verdi.
"2013 yılında sivil toplum kuruluşu olarak kurulan Derneğimizin oluşum gayesi Türk Müzik Kültürünü yaşatmak ve bu kültür ürünlerini yeni nesil ile buluşturmaktadır. Bunu yaparken kendi değerlerimizi birlikte yaşadığımız toplumun fertleri ile de tanıştırmak da hedeflerimiz arasında yer almaktadır. Yetenekli insanlarımıza enstrüman çalmayı öğretmek, şan dersleri vererek, icracı ve müzisyenler yetiştirmek için çalışıyoruz. Gençleri sanatla buluşturmak amacıyla Türk Müziği Gönül Dostları Koromuzun yanı sıra Derneğimiz çatısı altında Pop Müzik ve Çocuk Korolarını da kurduk. Bu iki koromuz da faaliyetlerini sürdürmektedir."
2014'de bloğumda yazdığım Almanya hakkında aşağıda tıklayarak okumanızı önerdiğim linkimde şöyle bir cümle kullanmıştım. Bu cümleyi bu dernek çalışmalarını görünce yanlış kullandığımı hissettim. Cümle şöyleydi;
"İlk zamanlarda kimlik problemi yaşayan, ilk nesillerin zorlandığı, ikinci nesillerin harcandığı, şimdi ki nesillerin ise kendilerini artık kabul ettirdikleri bir topluluğun öyküsü.
ALMANYA, ALMANLAR, ALMAN-CILAR… Aslında kelimenin tek anlamıyla GURBETÇİLER... ONLARIN ÖMRÜ GURBETTE GEÇECEK. BİR DARACIK YERLERİ DE YOK OTURUP DERTLERİNİ DÖKECEK BELKİ DE GERÇEK VATANLARI DA YOK. https://serpillehayatadair.blogspot.com/2014/03/almanya-ikinci-vatan-mi-gercek.html(linki tıklayarak Almanya yazımı da okuyabilirsiniz.)
Ama şimdi bu düşüncem tamamıyla değişti.. Türk Müziği Derneğinin 3 kuşağı da kendini hiç bir şekilde harcanmamış ve sağlam adımlarla Almanya'ya kendini kanıtlamaya başlamış bile.
Dernek, her yıl sonu yapmış olduğu konserlerinde Türkiye'den de önemli sanatçılarını konuk etmişler. Bunlardan bazıları, Muazzez Ersoy, Linet ve TRT Radyosunun birbirinden değerli sanatçıları.
Dernek şu günlerde yetiştirdikleri kişilere klip çekmeye de başladı. Dernek kursiyerlerinden Zeliha Eker'in "Sil Baştan" şarkısıyla Pop Müzik sahnesindeki şarkısı da şu an Yotube sayfasında yoğun izlenme rekorları kırmaktadır.
Zaman zaman da derneği festivallerde görebiliyorsunuz. Aşağıda ki videoda Türk filmleri festivalinde Tosun Paşa filmindeki Hamam sahnesini şarkılarıyla canlandırmasını izleyebilirsiniz. Şimdilerde aldığım habere göre pek yakında Ramazan etkinlikleri festival şarkılarıyla Almanya'daki yaşayan Türklerin gönüllerine girecek. Dernek Başkanı Selma Ateş Ramazan'a özel ilahi söylemek için provalara başlamış bile. Yani bu dernek ile her daldan, her yöreden, her ruhtan müziği hissedebilirsiniz.
Çocuk Korosu 'da konserlerde yerlerini almaya başlamış, 1970'lerde söylenen şarkının Almanya'da yaşayan yeni nesillerden duymak için aşağıdaki videoyu izleyebilirsiniz.
Koroyla birlikte Ritm Dersleri de veren dernek, 4 kadın katılımcıdan oluşan güzel de bir ritm grubu da kurmuş. Şarkı söylemenin yanında, ritmi de hissetmek isteyenler için de Darbuka kursu açılmış.
Derneğin kurucusu Selma Ateş aslında 3 çocuk annesi. Ekibini sadece aile üyelerinden oluşturarak ilk başlarda kurmuş, şu an da da "4. çocuğum" dediği derneğini geleceğin nesillerine aktarmak en büyük dileği..,
Ben de Türkiye'den Türk Müziğini duyuran bu derneğe başarılar diliyor ve gururlandığım için bu yazıyı yazdığımı belirtmek istiyorum.
Türk'lerin Almanya'da ve diğer ülkelerde her dalda ve her koşulda nice başarılarını görebilmek umuduyla....
İbni Haldun'un "Coğrafya Kaderdir"cümlesini ilk duyduğumda, işte dedim, bu hafta ki bloğumun konusu bu olmalı.
Çok sevdiğim arkadaşımın kızı Gözde'ciğimin konudan bahsetmesi, Coğrafya Kaderdir cümlesini araştırmasıyla harika bir tespit diye heyecanlandım ve biraz gecikmeli de olsa kaleme aldım.
Coğrafya gerçekten de kader midir dersek evet kadermiş. Google biliyorsunuz ki arama motoru ve bizim elimiz kolumuz.
Google arama motoruna Türkçe "Emekli İnsanlar" yazdığınızda karşınıza kuyruk bekleyen yaşlılar, mutsuz insanlar çıkarken..
İngilizce karşıtı retired people yazdığınızda ise, karşınıza çıkan görsel coğrafyanın gerçekten de kader olduğunu anlatıyor.
Çünkü yabancı ülkelerde "Emekli İnsanlar yani retired people" yazıldığında karşınıza gülen ve gezen insan profilleri çıkmaktadır.
Ve o retired people'laaaaar
bebeklerine emeklerken de seviniyor,
yaşlıyken emekli olduklarında da seviniyor.
Bizde ise hep üzüntü, hep üzüntü, yine mi keder, ama artık yeter diye bağırıyor emekliler Sezen Aksu şarkısındaki gibi..
Doğana üzülüyor bu dünyaya gelinir mi diye, emeklisine üzülüyor bu coğrafya da yaşanır mı diye? (Aşağıdaki videoyu da tıklayınız, o şarkı çalar iken, siz emekli emekli yazının devamını okuyunuz)
Oysa emeklilik ne demekti ya!!!..
Oooo bana çok uzak...
Emeklilik mi düşünemiyorum bile dediniz, dediniz... Ne oldu, göz açıp kapayıncaya kadar emeklilik kapıya dayandı.. Sanki hiç çalışmamış gibi olduk. Google'daki gibi mutlu görünmeyi istesek de hayat gaileleriyle ezildik durduk.
Yani; kısaca emeklilik yeni bir şeye adım atmaktır diye mutlu olmaya çalışıyoruz. Yeni bir hayat, ikinci bahar, meşgale bulursan da hoş, kendine ayrılan zaman diye avunuyoruz.
Bir de Polyanna hesabı, emekliliği eğlenceli hale getirmeye çalışıyoruz. İnternette geziniyoruz, inşallah birgün... birgün.... bizde öyle olabiliriz belki diye bakıyoruz.
Ama çalışan ile emekliyi karşılaştırıp belki de biz de google görsellerinde değil, içimizden gülümsüyoruzdur.
Nasıl mı?
EMEKLİ olarak, zamanınızı geniş bir yatakta, rahat koltukda geçirebilirsiniz. ÇALIŞAN olarak, zamanının çoğunu sert sandalyede geçirirsiniz.
EMEKLİ olarak, üç öğün bedava yemek yersiniz, ( ne bedavası ya.. kim demiş.. telefon parası, herşey o kadar artıyor ki.. en basiti kahvaltı etmeden işe gidenler... bir sürü kahvaltılık alıyor... ama maksat emekli övmek ya.. bedava diyelim bozmayın işte..) ÇALIŞAN olarak, tek bir yemek arası vardır, onu da kendisi öder..
EMEKLİ olarak, iyi davranışınızdan dolayı serbest zamanla kendinizi ödüllendirirsiniz... ÇALIŞAN olarak, iyi davranışınızdan dolayı daha çok işle ödüllendirilirsiniz.
EMEKLİ olarak, kendi kapınızı kendiniz kilitler, istediğiniz gibi girer çıkarsınız. ÇALIŞAN olarak, bütün kapıları kendiniz açıp kapadığınız gibi bir de güvenlik kartı taşırsınız.
EMEKLİ olarak, TV seyredebilir ve oyun oynayabilirsiniz. ÇALIŞAN olarak, TV seyreder veya oyun oynarsanız kovulursunuz.
EMEKLİ olarak, kendi tuvaletiniz vardır. ÇALIŞAN olarak, Bir sürü insanla paylaşırsınız
EMEKLİ olarak, aileniz ve arkadaşlarınız sizi ziyaret edebilir. ÇALIŞAN olarak, onlarla konuşabilmeniz bile zordur.
EMEKLİ olarak, çalışmadığınız halde maaş gününde paranız gelir. Az da olsa "şükür" deyin. ÇALIŞAN olarak, işe gitmek için gereken tüm harcamaları kendiniz yapar, üstüne üstlük vergi verirsiniz. İşten anında kovulmakta cabası.
SİZCE.... HANGİSİ DAHA İYİ GÖZÜKÜYOR?
Birde bunları okurken gülen yüzünüzü resimleyip, google koyarsanız, işte bizim de gülen emeklimiz olur.
Biraz da pozitif düşünelim.
Hepimiz iyi şartlarda, sağlıklı bir emeklilik hayatıyla sonlanmayı isterdik. Ama Coğrafi kader engelledi işte. Kaderden kaçınılmaz. Yoksa devlet büyüklerim yapardı belkim.
Geçen yıllar yerine, gelecek yıllar için umudumuzu kaybetmeden, önce kendimiz, sonra da başkaları için yapılacak güzelliklerle dolu bir emekli yılları diliyorum herkese.
UNUTMAYIN; İNSANIN SADECE BİR YERLERDE ÇALIŞARAK BİLFİİL ÜRETMESİ DEĞİLDİR ÖNEMLİ OLAN,
ÖNEMLİ OLAN HER KOŞUL VE ORTAMDA ÜRETEBİLMEKTİR.
Bu coğrafi kaderde de iyi emeklilikler ve bol üretimli günler dilerim.
Bu sayıların oldukça ilginç bir gizemleri vardır. Sanki tüm olaylar bazı gizemli sayılara bağlanmıştır.
Bende yoğun merak uyandıran ve aynı zamanda da doğum tarihim olan 7 sayısının nedenlerini sorarak yazıma başlayayım.
Pamuk prensesin cüceleri niye 7 tanedir?
İstanbul niçin 7 tepedir?
Türkiye niye 7 bölgedir?
Dünya niçin 7 kıtadır?
Soyunuz niye 7 göbektir?
Gökyüzü niye 7 kattır.
Dünyanın neden 7 haritası vardır?
Hafta niçin 7 gündür?
Gökkuşağı neden 7 renktir?
Gül neden 7 verendir?
Ejderha neden 7 başlıdır?
Neden 7 düvele meydan okurlar?
Niçin müzik notası 7 notadır?
Prematüre doğan çocuklardan 8 aylık olan hemen ölür de, 7 aylıklar niye yaşar?
Neden insan 7 'sinde neyse, 70' sinde aynıdır?
Neden pis 7'lidir?
Niye 7 kocalı Hürmüz'dür?
James Bond neden 007'dir?
Hayvanlarda boyun omuru neden 7'dir?
Zindan niye 7 kuledir?
Okula niye 7 yaşında başlanır?
Cennet ve cehennem neden 7 kattır?
Kurban da dana hissesi niye 7'dir?
Niye 7 uyurlardır?
Biri ölünce neden 7'sinde okunur?
Niye 7 kat yerin dibi?
Niye 7 sülaleni.......... (burda keseyim)
Bir de mukaddes 40 vardır ki mitolojiden tutun, dinlerde bile mukaddestir.
Bebeklerin neden 40'ı çıkar?
Ölünün niye 40'ı okunur?
Kırk eren veya kırk şaman tarafından korunan kişilere neden 40'lı denir?
Nuh'un gemisi selde neden 40 gün gezinmiş?
Hz. Musa‘nın Sina dağına gidişi neden 40 gün sürmüştür?
Kur’an'da 40. sure Mü’min Suresi‘dir. Anlamı inanan, teslim olan, kabul eden, tamama erendir.
Beş vakit namaz sünnetleri ile beraber 40 rekattır.
Hz. İsa‘nın çölde geçirdiği süre 40 gündür.
Hz. Ömer 40. Müslümandır.
Hz. Muhammed‘e 40 yaşında peygamberlik verilmiştir.
Türk halk inancında Kırk Evliya kavramı vardır.
Hristiyan Türklerde Kırk Aziz kavramı vardır.
Bir duayı 40 kere okumak gerektiğine inanılır.
Bir şey kırk kere söylenirse o şeyin olacağına inanılır.
Kırkından sonra azmak deyimi vardır.
Neden düğünler kırk gün, kırk gece yapılır?
Neden Kırk katır mı? Kırk satır mı?
Neden Kırk yıllık dost olunur?
Kahvenin hatırı neden kırk yıl sürer?
Kırk kübün, kırkının da kulpu kırık küptür.
41 kere maşallah demezsek ne olur?
Bir yastıkta kırk yıl kocamak neden önemlidir?
Barış Manço Bir yastıkta 40 yıl Süper Babaanne
Blog yazmak için 40 fırın ekmek yemek önemli midir?
Bende 40 yılda bir böyle niyesi soruları sorup, yedi düvele sesimi duyurmak istedim. Belki 40 bin takipçim olur da, bende 7/40 mutlu olurum diye mi?
Ben de ayın 7.sinde doğmuşum. Yaşımın 40'ında da emekli olmuşum. Bunu da literatüre bu şekilde eklediğim vakit, rakamların gizeminde bir hikmet vardır diye düşünürüm. Bu yazıma da bir 40 yorum alırsam, hikmetinden sual olunmaz der geçerim.
Ama bir diğer sayı vardır ki, o da 3'dür. Allah'ın hakkı 3'tür diye başlanır. Bunda soru olmaz. Neden 7'dir, neden 40'dır diye. Allah korusun diye 3 kere masa tıklatılır. Ekmek yere düşünce 3 kere öpülür başa konur. Kur'an 3 kere öpülür. 3 vakte kadar herşey olabilir hayatımızda. Eğer Hristiyansa bir kişi, o da "Baba, Oğul ve Kutsal Ruh" diye üçler düşüncesini. Eğer İslamiyetse yolu, 3 derece sufiliktir yolu. Şeriat, tarikat ve hakikat. Kötülüğe teşvik eden ruh, suçlayan ruh, huzur içindeki ruhdur diye 3'e ayrılır ruhu... İnsan vücudu 3 bölgedir. Baş, göğüs, karın, Baş akıl, göğüs istemi, karınsa arzuyu simgeler. Yazı yazmak istersek, giriş, gelişme sonuç diye 3'e ayırırız. Maddeler ateş, su, hava iken, Ruh, can, beden ile varlığımız üç şeyle şekil bulur. Napolyon'a göre değer, 3 kez para, para, para Türkler her zaman övünür "Vatan, Millet, Sakarya" 3 değer vardır bizim için hayatta At, Avrat, Silah'la övünür Türk erkeği.. Dilek dilemek istersek 3 dilek söylememiz yeterli... İşte bu sayılarda niye böyle bir gizem var bilinmez. Derler ki, 3'ler, 7'ler, 40'lar anlayışı, yücelik mertebelerini işaret eden rakamlardır. Ben sadece merak ettim. İnceledim. 3 vakte kadar da yeni bir konuyla karşınızda olmayı hedefledim.